صاد و سین ما

تمامِ هیچِ من، غرق شدن میان تو پوچ بی نهایت است و من حدود حریمَ م را هر روز و هر شب می شکنم تا برایت بگریم و گرمای حضورت سراسر سکوت تنم را به فریاد وا دارد...نجیبِ آسمانی من، انفجار احساسمان را رنگ آم صاد و سین ما...

آرام آرام پیش می آید، مثل همیشه کلید خانه را فراموش نکرده است. زانو می زند کنار تخت و می پرسد« بهتر نشدی؟!»با شنیدن صدایش و به خاطر آوردن خاطرات پلک می زنم که اشک برود اما می چکد و راهی گوشم می شود؛ ب صاد و سین ما...